صنعت جواهر سازی در قرن هجدهم به طرز شگفت آوری شکوفا شد. بیشتر مردم در طبقات اجتماعی بالا به سنگ ها و جواهرات علاقه مند شدند، بدین گونه که حتی در تاج های پادشاهی یا تخت هایشان حتما تکه هایی از سنگ های قیمتی کار شده بود.
هر بخشی از تاریخ جهان دارای دگرگونی ها و انقلاب هایی بوده است و این تغییرات در سبک ساخت جواهرات هم تغییراتی ایجاد کرده بود. طراحان جواهر با توجه به برهه ای از تاریخ یا علاقه مندی هر فرد جواهراتی را مختص به او با زیبایی و درخشانی خاصی می ساختند.
برای مثال در ابتدای قرن هجدهم گوشواره هایی طراحی و ساخته شدند که بلندی آن ها باید تا به گردن می بود. یا با توجه به مد پوشاک آن دوره، بسیاری از لباس های اشراف زادگان در قسمت بالا تنه سنگ دوزی شده بود.
برش سنگ در این قرن بسیار متفاوت تر بود، سنگ ها به صورت گل رز برش می خوردند یا همانند کوسن. این طرز از برش باعث می شد حتی در زیر نور ماه هم سنگ ها خود نمایی کنند.
در قرن نوزدهم میلادی، مجموعه جواهراتی مورد توجه عموم و اشراف زادگان قرار گرفت که با نام parures شناخته شده است. این مجموعه شامل جواهراتی چون گردنبند، دستبند، سنجاق سینه، گوشواره و تاج هایی برای پادشاهان می شود.
در این برهه از تاریخ از سنگ های رنگی در قطعات بیشتر استفاده شد که در اموال اشراف زادگان، به شکل درشت تری کار می شد.
یکی از زیبا ترین گردنبند ها بر می گردد به این دوره از تاریخ. برای ارزش گذاری بر روی سنگ یا جواهرات حداقل باید 100 از ساختش گذشته باشد تا بتوان آن را به رسمیت شناخت و یونیک دانست.
عصر ویکتوریا
دوره ویکتوریا یا رمانتیک آغاز و شروع ساخت جواهرات زیبایی بود که طراحان جواهر به شکل زیبایی تمام هنر و نبوغ خود را در این دوره به کار گرفتند.
طول این عصر از سال 1838/1890 بود که تا پایان سال 1901 همچنان مردم شیفته زیبایی این دست از جواهرات بودند و به نوعی عمر تاریخ زیبا شناسی این جواهرات تا سال 1901 میلادی بود.
شخصیت های اساطیری یونان باستان، گوتیک، رنسانس، کلاسیک، روم و رنسانس در ساخت جواهرات این دوره دخالت داشتند و تاثیر گذار بودند. همچنین ملکه ویکتوریا اول با الهام از روم دستور ساخت انگشتری شبیه به مار را داد. یکی از محبوب ترین طرح ها در این دوره مار بود.
شانه و سنجاق های مو و سینه یکی از عضو ها پایه ثابت جواهرات زنان بود. در این دوره برخی تکه ای از موی عزیزی را در درون جواهرات خود کار می گذاشتند یا آویزی که درون آن عکس یا تصویری از معشوق بود می انداختند.
در سال 1861 با مرگ شاهزاده آلبرت، لباس عزایی برای ملکه طراحی شد که در قسمت بالا تنه تماما از سنگ های تیره و سیاه استفاده شده بود. که بعد از مراسم این سنگ ها به محبوبیت بیشتری رسیدند.
در برخی جواهرات طرح های ترسناکی چون جمجمه انسان و اسکلت اضافه شد. سنگ های کریستالی تیره بعد ها به عنوان نمادی از معشوق یا عزیزی استفاده می شدند. به همین دلیل این دوره به دوره رمانتیک مشهور است.
در انتهای قرن هجدهم با شروع و آغاز طرح های مدرن تر این عصر پایان یافت. جواهرات دیگر عمومی شده بود و نماد ثروت و اشراف زادگی نبود بلکه نمادی از زیبایی و درخشندگی بود.
مردم در مهمانی های شبانه از جواهرات خود استفاده می کردند و دیگر کسی به صورت روزانه از آن ها استفاده نمی کرد. نماد و نقطه الهامات این جواهرات سادگی و نماد هایی از شرق مانند گل، سنجاقک و طاووس بود.
عمر این جواهرات بسیار کوتاه بود اما در ساخت و طراحی های بعدی بسیار نقش داشتند.
این سبک بسیار لطیف تر از دوره قبل یعنی ویکتوریایی بود. جواهرات و انگشتر هایی که با ظرافت تمام سنگ ها را در خود حفظ می کردند یا طرح هایی با الهام از طبیعت که بسیار آن ها را ملیح و عاشقانه تر می کرد.
الماس و مروارید ها جای خود را با عقیق ها، زمرد کبود، عاج فیل و لعل جا به جا کردند.
مینا کاری و فرم دهی بر روی جواهرات بیشتر شد. که بطور کامل طرح های این دوره را تغییر داد و به نوعی نقطه مقابل طراحی جواهرات در ابتدای قرن هجدهم بود.
طراحی های بل اپوک
جواهرات این دوره وابسته به پلاتین، الماس ها و سنگ ها بود. این سه مواد مثلث زیبایی را تشکیل می دادند که خارق العاده بود.
الماس هایی در این جواهرات کار می شد که برای محکم شدنشان به پلاتین داغ نیاز بود. برای زیبا تر جلوه دادن الماس ها از سنگ های قیمتی رنگی استفاده می کردند. کارتیه یکی از جواهر سازان معروف با چنین سبکی بود.
با توجه به دقت و ظرافت او در کار در مدت خیلی کوتاهی در دنیا نامش پیچید و مشهور شد. همچنین شایان ذکر است که این دوره به ادواردیان مشهور است. شما می توانید در تصویر بالا نمونه ای از این جواهرات را مشاهده کنید.
دست های هنرمند
در دوره های 1890/1910 صنعت جواهر سازی استفاده از ماشین آلات و دستگاه ها را برای مدتی کنار گذاشتند و به ساخت جواهرات با دست روی آوردند.
بیشتر جواهرات و آویز هایی که در این دوره با دست ساخته می شدند ظرافت و سادگی خاصی داشتند. سنگ هایی با برش هایی ساده که با فلزاتی پیچ و واپیچ جلوه می کردند.
گفتنیست که در این سبک از سنگ های نیمه گران بها و فلزاتی چون مس یا روی استفاده می کردند. برای ارزش دادن به جواهرات گاهی سفارش دهندگان درخواست فلز نقره را هم داشتند.
دوره ادواردیان
در دوره ادواردیان بیشتر تمرکز جواهر سازان بر روی سنگ های قیمتی و الماس های ریز بود. البته گل سر سبد این دوره تنها الماس هایی درخشان و کمیاب بودند.
این دوره با الهام از ملکه الکساندر بریتانیا و سلطنت شاه ادوارد نام گذاری شد.
این جواهرات با الهام از روبان ها، تیر کمان ها، گل ها و برخی اتفاقات ورزشی ساخته شدند. در این دوره برای جایگذاری الماس ها از پلاتین داغ استفاده می کردند، اینگونه جدا سازی الماس ها به غیر آب کردن فلز امکان پذیر نبوده است.
آرت دکو
هنر اکو کاملا تاثیر گرفته از جامعه هنری و انقلاب های پوششی و ظهور فمنیسم های سنتی بود.
این جواهرات از معماری خاورمیانه تا هنر و غلظت رنگ های فوبیسم و اشکال کوبیسم الهام گرفته شده بودند.
آرت دکو نمادی از هنر و پیشرفت تکنولوژی را در خود جای داد.
همچنین با ورود و شکل گیری فمنیسم، پوشش زنان تغییر کرد.
که این تغییرات شامل به شلوار های گشاد پیراهن هایی بلند تا زانو، گردنبند هایی بلند و چند ردیفی نگین دار، دستبند و گوشواره هایی ساده بود.
جواهرات در جنگ جهانی دوم
جواهرات در زمان جنگ جهانی دوم ظرافت و زنانگی بیشتری داشتند. بدین گونه که حتی نیم نگاهی به آن ها باعث می شد مردم شرایط خود را فراموش کنند و لحظاتی تنها به زیبایی جواهرات خیره شوند. گردنبند ها و جواهرات در آن دوره بسیار متفاوت تر از جواهرات پیشین که بسیار درشت و یوقور بودند بود.
این جواهرات در قرار گرفتن در کنار مردان جنگجو تناقض زیبایی داشت که لطافت و شکوه فراوانی به فضا می داد.
طراح معروف ژان شلامبرگر در آن دوره جواهراتی با الهام از گل، طبیعت، حیوانات و پرندگان ساخت که تضاد زیبایی از طبیعت زیبا و زنده در کنار جنگ و بمب و مرگ ایجاد می کرد.
پلاتین در زمان جنگ بخاطر ساخت وسایل گرم و سلاح های جنگی بسیار کم یاب تر شده بود، از این رو الماس ها و سنگ های با ارزش جای خود را با انواع یاقوت ها و زمرد ها دادند. جواهرات در زمان جنگ بیشتر برجسته بودند یا از فلزاتی چون طلای رزگلد و زرد در آن ها به کار می رفت.
بعد از جنگ جهانی دوم
با پایان جنگ جهانی دوم جواهرات اغلب به سبک قبلی خود بازگشتند، اما بیشتر از قبل مورد استفاده زنان قرار گرفت. طرح های جواهرات در این دوره بیشتر شبیه یا الهام گرفته شده از: ستاره، طبیعت، انگور و گل ها بود که در فلزاتی توری مانند یا نوک تیز جای گذاری می شدند.
بعد از به پایان رسیدن جنگ مقدار پلاتین به میزان سابق بازگشت و الماس ها دوباره به میدانی صنعت جواهرات بازگشتند. دوست داشتنی ترین جواهرات در دهه های 50 و 60 میلادی گردنبند ها، گوشواره ها، سنجاق و دستبند های ظریف گران بها بودند.
دوره مدرن
در قرن مدرن که هنوز اثراتی در آن در زمان حال دیده می شود، زنان بیشتر از سابق در جامع و سیاست ها پای گذاشتند. که لباس های اداری و کت هایی اپل دار وارد صنعت مد پوشاک شد و این تغییر باعث شروع تازه و نگاهی جدید تر به جواهرات شد.
در جواهرات این دوره از سنگ های کمتری استفاده شد و طراحان جواهر در ساخت و طراحی جسارت بیشتر از قبل پیدا کردند. همین جسارت باعث شد زیورآلات ی عجیب تر از سابق با شکلی متفاوت ساخته شود. در دوره مدرن تعداد جواهرات در حین استفاده بیشتر شدند. یعنی به جای یک گردنبند از دو یا سه گردنبند استفاده می کردند، به طوری که این سه در کنار هم تکمیل کننده زیبایی بودند. همچنین اندازه گوشواره ها بزرگتر و گرد شد یا بطور کامل در برخی از آویز ها سنگ حذف شد و تنها فلزاتی چون طلا در ساخت زیور آلات مورد استفاده قرار گرفت.
جواهرات در دوره مدرن از چندین فرهنگ و تمدن جهانی و بیشتر از هندی و بوهو الهام گرفتند.
